Կարծիք՝ www.prodoctorov.ru կայքից
Հովհաննես Դիլանյանի մոտ հայտնվեցի 2013 թվականին՝ միզապարկի հատվածում գանգատներով, սակայն բժիշկը մի շատ ավելի լուրջ հիվանդություն հայտնաբերեց, որն անհետաձգելի բուժում էր պահանջում՝ երիկամի կիստա: Նախորդ ուրոլոգն ասում էր, որ անհրաժեշտ որ սպասել, որպեսզի կիստան մեծանար, և այդ ժամանակ միայն դիմել վիրահատական միջամտության: Իսկ ահա Դիլանյանը միանգամայն հակառակ կարծիքին էր. ըստ նրա՝ անհրաժեշտ էր անմիջապես վիրահատել, քանի դեռ հնարավոր էր վիրահատությունն իրականացնել լապարոսկոպիկ եղանակով: Բացի այդ, ինչպես նա բացատրեց, երիկամը այդ կիստայի պատճառով դանդաղ մահանում էր: Ինձ ապշեցրեց՝ որքան մանրամասն էր Հովհաննես Էդուարդովիչն ամեն բան հարցնում. ես նման բան ընդհանրապես երբևէ չէի տեսել: Վիրահատության պառկեցի մի քանի օր անց՝ չնայած, ասեմ, գինն ինձ բավականին զարմացրեց: Ի՞նչ արած՝ առողջությունն ավելի թանկ է: Անզգայացման ընթացքում ինձ գերազանց էի զգում, նույնիսկ անեկդոտներ էի պատմում, իսկ հիվանդանոցից դուրս գրվեցի վիրահատության հենց հաջորդ օրը. ամեն բան կարգին էր: Բժշկի վերաբերմունքը շատ սրտացավ էր. ասես նրա բարեկամուհին լինեի: Այդ ամենն անսահման վստահություն է ներշնչում: Վիրահատությունից հետո անցել է արդեն 5 տարի՝ որևէ պաթոլոգիա կամ ռեցիդիվ չկա: Դիլանյանն այն բժիշկն է, որին հաստատ կարող եմ վստահաբար երաշխավորել: